IK…
Over identiteit Dit kunstwerk gaat over identiteit. Wat bepaalt wie je bent? Zijn het je genen, je opvoeding, ervaringen, herinneringen, een basis ‘ik’ waar dit alles over gedrapeerd is? Al deze aspecten zijn ergens opgeslagen in ons brein en verbonden. Herinneringen kun je ophalen waardoor je als het ware reist in de tijd, naar de plaats/gebeurtenis en de persoon die je toen was. Maar wat als je niet meer bij je herinneringen kunt? Niet meer weet wie je was in een bepaalde tijd? Wie ben je dan? Aanleiding voor deze, in zekere zin, filosofische kwestie was de realiteit van mijn vader. Hij leed aan vasculaire dementie, de scan toonde letterlijk gaten in zijn hersenen. De verbindingen vielen weg, werden soms opnieuw aangelegd, maar verkeerd verbonden. Door deze ziekte van nabij mee te maken vroeg ik me af waar je identiteit zit, of is, of vormt. Elke dag als hij wakker werd probeerde hij te achterhalen waar hij was, in welke tijd en waar hij heen moest. Soms was hij een jongetje op zoek naar zijn moeder, dan weer de jonge man die mijn moeder ten huwelijk vroeg, of was hij op een wetenschappelijk veldwerk in het buitenland en waren rekeningen niet betaald of de studenten lui. En wij, de omstanders, waren getuigen van dit lijden en probeerden hem gerust te stellen in de tijd en persoon die hij op dat moment dacht te zijn. Hij was wanhopig, hij was in de war. Hij maakte dit elke dag mee, meerdere keren. Het was hartverscheurend. Hij wist niet hoe hij met de omstandigheden om moest gaan, omdat hij ze niet meer herkende. Zijn herinneringen werden werkelijkheid voor hem, maar op een andere plek en tijd. Hij had hier geen enkele invloed meer op en leefde in een hallucinante wereld. Deze herinneringen/werkelijkheden kwamen naar boven en werden met elkaar vermengd, zodat de tijdlijn erdoorheen slechts een rommelige hoop draad was. Ben je nog steeds jezelf als alles in je hoofd in de war is, niet langer toegankelijk wanneer je wilt, maar willekeurig wordt gepresenteerd? Ik denk dat mijn vader verdwaald was en dat zijn lichaam zielloos was toen hij stierf. Over het kunstwerk Dit kunstwerk toont meerdere, niet-verbonden, pagina's die verwijzen naar meerdere delen van de hersenen met herinneringen aan verschillende tijden en personen. Of is het allemaal dezelfde persoon? Bestaat je persoonlijkheid uit de herinneringen die je maakt? Maar als je geen toegang hebt tot die herinnering, is dat deel van je persoonlijkheid dan verloren? De beelden, foto’s uit zijn leven, zijn aangetast, niet meer compleet, zoals de herinneringen in het hoofd van mijn vader. Soms kon hij slechts een deel van een herinnering zien, of verbond zijn brein het met een andere tijd, of een andere herinnering, of zijn brein verzon gewoon iets. De afzonderlijke pagina's, van handgeschept kahdi papier met rafelige randen, staan voor de delen van de hersenen die niet langer verbonden zijn, of niet meer verbonden zoals ze vroeger waren. De achtergrond is een kaart met isobaren (lijnen van gelijke druk). Mijn vader was Professor in de Meteorologie en het weer bleef een rol spelen in zijn leven. De lijnen van gelijke druk verbinden de beelden/herinneringen. Maar ze verbinden ook dingen die niet verbonden zouden moeten zijn, waardoor mijn vader in de war raakt. Verwarring die leidt tot wanhoop. Hij verloor de toegang tot zijn herinneringen, raakte zichzelf kwijt. Van veraf zie je een stuurse oude man in het midden. Dit is mijn vader, een paar maanden voor hij stierf. Als je beter kijkt, zie je wie hij was, alle rollen die hij in zijn leven vervulde; zoon, verloofde, echtgenoot, wetenschapper, vader, marathonloper (Nederlands Kampioen), meteoroloog, grootvader. Ik kies cyanotype als kunstvorm. Het is een fotografisch proces. Mijn vader is zijn hele leven fotograaf geweest, had zelfs als tiener een eigen donkere kamer in een kast. Het is ook een vrij onvoorspelbare kunstvorm wat betreft de uitkomst. Het hangt onder andere af van de gebruikte formule/emulsie, het papier, de belichtingstijd en het weer/zonneschijn. Omdat mijn vader meteoroloog was, vond ik het passend om een weersafhankelijke kunstvorm te kiezen. Wat betreft de onvoorspelbaarheid, dat past bij zijn dementie die erg onvoorspelbaar was. Dementie is een ziekte waarbij je jezelf verliest ondanks je voortdurende strijd om jezelf te vinden in tijd en ruimte. Rust zacht pap
blauw cyanotype van een persoon met daaromheen  meerdere afbeeldingen van die persoon in verschillende leeftijden en levensrollen verspreid over meerdere losse vellen
IK…
Over identiteit Dit kunstwerk gaat over identiteit. Wat bepaalt wie je bent? Zijn het je genen, je opvoeding, ervaringen, herinneringen, een basis ‘ik’ waar dit alles over gedrapeerd is? Al deze aspecten zijn ergens opgeslagen in ons brein en verbonden. Herinneringen kun je ophalen waardoor je als het ware reist in de tijd, naar de plaats/gebeurtenis en de persoon die je toen was. Maar wat als je niet meer bij je herinneringen kunt? Niet meer weet wie je was in een bepaalde tijd? Wie ben je dan? Aanleiding voor deze, in zekere zin, filosofische kwestie was de realiteit van mijn vader. Hij leed aan vasculaire dementie, de scan toonde letterlijk gaten in zijn hersenen. De verbindingen vielen weg, werden soms opnieuw aangelegd, maar verkeerd verbonden. Door deze ziekte van nabij mee te maken vroeg ik me af waar je identiteit zit, of is, of vormt. Elke dag als hij wakker werd probeerde hij te achterhalen waar hij was, in welke tijd en waar hij heen moest. Soms was hij een jongetje op zoek naar zijn moeder, dan weer de jonge man die mijn moeder ten huwelijk vroeg, of was hij op een wetenschappelijk veldwerk in het buitenland en waren rekeningen niet betaald of de studenten lui. En wij, de omstanders, waren getuigen van dit lijden en probeerden hem gerust te stellen in de tijd en persoon die hij op dat moment dacht te zijn. Hij was wanhopig, hij was in de war. Hij maakte dit elke dag mee, meerdere keren. Het was hartverscheurend. Hij wist niet hoe hij met de omstandigheden om moest gaan, omdat hij ze niet meer herkende. Zijn herinneringen werden werkelijkheid voor hem, maar op een andere plek en tijd. Hij had hier geen enkele invloed meer op en leefde in een hallucinante wereld. Deze herinneringen/werkelijkheden kwamen naar boven en werden met elkaar vermengd, zodat de tijdlijn erdoorheen slechts een rommelige hoop draad was. Ben je nog steeds jezelf als alles in je hoofd in de war is, niet langer toegankelijk wanneer je wilt, maar willekeurig wordt gepresenteerd? Ik denk dat mijn vader verdwaald was en dat zijn lichaam zielloos was toen hij stierf. Over het kunstwerk Dit kunstwerk toont meerdere, niet-verbonden, pagina's die verwijzen naar meerdere delen van de hersenen met herinneringen aan verschillende tijden en personen. Of is het allemaal dezelfde persoon? Bestaat je persoonlijkheid uit de herinneringen die je maakt? Maar als je geen toegang hebt tot die herinnering, is dat deel van je persoonlijkheid dan verloren? De beelden, foto’s uit zijn leven, zijn aangetast, niet meer compleet, zoals de herinneringen in het hoofd van mijn vader. Soms kon hij slechts een deel van een herinnering zien, of verbond zijn brein het met een andere tijd, of een andere herinnering, of zijn brein verzon gewoon iets. De afzonderlijke pagina's, van handgeschept kahdi papier met rafelige randen, staan voor de delen van de hersenen die niet langer verbonden zijn, of niet meer verbonden zoals ze vroeger waren. De achtergrond is een kaart met isobaren (lijnen van gelijke druk). Mijn vader was Professor in de Meteorologie en het weer bleef een rol spelen in zijn leven. De lijnen van gelijke druk verbinden de beelden/herinneringen. Maar ze verbinden ook dingen die niet verbonden zouden moeten zijn, waardoor mijn vader in de war raakt. Verwarring die leidt tot wanhoop. Hij verloor de toegang tot zijn herinneringen, raakte zichzelf kwijt. Van veraf zie je een stuurse oude man in het midden. Dit is mijn vader, een paar maanden voor hij stierf. Als je beter kijkt, zie je wie hij was, alle rollen die hij in zijn leven vervulde; zoon, verloofde, echtgenoot, wetenschapper, vader, marathonloper (Nederlands Kampioen), meteoroloog, grootvader. Ik kies cyanotype als kunstvorm. Het is een fotografisch proces. Mijn vader is zijn hele leven fotograaf geweest, had zelfs als tiener een eigen donkere kamer in een kast. Het is ook een vrij onvoorspelbare kunstvorm wat betreft de uitkomst. Het hangt onder andere af van de gebruikte formule/emulsie, het papier, de belichtingstijd en het weer/zonneschijn. Omdat mijn vader meteoroloog was, vond ik het passend om een weersafhankelijke kunstvorm te kiezen. Wat betreft de onvoorspelbaarheid, dat past bij zijn dementie die erg onvoorspelbaar was. Dementie is een ziekte waarbij je jezelf verliest ondanks je voortdurende strijd om jezelf te vinden in tijd en ruimte. Rust zacht pap
blauw cyanotype van een persoon met daaromheen  meerdere afbeeldingen van die persoon in verschillende leeftijden en levensrollen verspreid over meerdere losse vellen
© Diagonaal Producties - N. Vugts
© Diagonaal Producties - N. Vugts